In memoriam: Anneliese van Oort

25 november 2022: in liefdevolle herinnering aan Anneliese van Oort.
Zie hier voor de In Memoriam die wij schreven.

Anneliese schreef zelf eerder in 2022:

Horeca voor mij? Nou, nee dus!

Als (klein)dochter uit een horeca-familie, in Zaltbommel, was (voor de familie) de keuze al snel gemaakt. Dienstbaarheid en het luisterend oor waren voor mij wél onderdeel van mijzelf, de horeca niet.

Op mijn zeventiende verliet ik het ouderlijk huis om in de ouderenzorg te gaan werken. Na vele omzwervingen door het land (Lieshout, Eindhoven, Veenendaal en Amsterdam (Bijlmermeer)) kwam ik uiteindelijk 30 jaar geleden weer terug naar de Bommelerwaard. Allereerst in Hedel en toen mijn dochters allen het ouderlijk nest hadden verlaten, de laatste 12 jaar in Zaltbommel.

Werk / Vrijwilligerswerk en Mantelzorg; de verschillende rollen van een moeder

Als alleenstaande ouder probeerde ik de opvoeding van mijn prachtige dochters te combineren met betaald – en vrijwilligerswerk en mantelzorg.

Zo werkte ik als intercultureel leidster kindercentra en opbouwwerker in de Bijlmermeer, waar ik ook als bestuurslid van de bijzondere kinderboerderij aldaar actief was: voorlichting aan schoolkinderen, het opzetten van een Speel-o-theek, een kaasmakerij, schapenscheren. En – nog belangrijker – de opvang van straatkinderen en de zorg dat zij ’s morgens met een ontbijt naar school konden gaan.

Ook na de verhuizing naar de Bommelerwaard bleef ik dit werk doen, maar ik sloot mij ook aan bij het Jeugdwerk Hedel als bestuurslid en ging werken bij VluchtelingenWerk.

Nadat ik mantelzorgtaken kreeg voor diverse familieleden, ben ik uiteindelijk gestopt met het vrijwilligerswerk bij de kinderboerderij en jeugdwerk.

Vele jaren heb ik als coördinator en projectleider bij VluchtelingenWerk gewerkt. Toen ik mijn HBO Management diploma behaalde, kreeg ik daar een functie als Hoofd Bedrijfsbureau binnen de regio.
Ik dacht daar veel voldoening uit te kunnen halen, maar kwam er ook achter dat hoe hoger op de ladder hoe lastiger het contact met de mensen om wie het gaat. Er werd óver mensen gepraat in plaats van mét mensen.

Ik was projectleider van een landelijk project om meer diversiteit (verjonging én verkleuring in de organisatie) te implementeren. Bij een bezuinigingsronde bleef het hele management aan, maar werden tijdelijke contracten – jonge mensen, mensen van kleur – ontslagen. Dat was voor mij het moment om afscheid te nemen als Hoofd Bedrijfsbureau en weer als coördinator aan de slag te gaan.

Politiek, een logische stap?

Mijn dochters gingen studeren en vlogen uit. Nou ja, vlogen uit…… ze vlogen alle drie terug naar Amsterdam.

Mede omdat die prachtige dochters – met een kleurtje – besloten dat zij zich in Amsterdam prettiger voelden, veiliger voelden, minder bekeken en beoordeeld voelden, ging ik mij steeds meer ergeren aan de ongelijke kansen die veel mensen om mij heen ervaren.

De strijd die het kost om je hoofd (mentaal en financieel) boven water te houden, de moeizame tocht om je recht te vinden en behouden, de kansen om je dromen te verwezenlijken, talenten te ontplooien, opleidingen te volgen, werk te vinden.

Ook al kan het merendeel van de mensen zich meer dan voldoende redden in deze maatschappij, een deel van hen blijft achter. Omdat ze de weg niet (meer) weten in deze complexe samenleving, omdat ze minder kansen krijgen, omdat ze anders beoordeeld worden.

En die tweedeling is de afgelopen jaren alleen maar groter geworden.

Ik begon mij steeds meer te ergeren dat er in het politiek bestuur veel te weinig mensen zitten met lagere opleidingen maar een schat aan levenservaring, veel te weinig vrouwen, te weinig jongeren, te weinig mensen die vanuit hun culturele/etnische achtergrond een ander geluid laten horen, te weinig mensen met een luisterend oor.

Het verschil

En wanneer je vindt dat er iets mis gaat, dan moet je daar iets aan doen. Hoe klein dat verschil ook mag zijn, elke beslissing is er één!

Daarom heb ik die beslissing genomen, daarom wil ik graag het verschil maken!